کد مطلب:36601 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:112

ماندگاری شرط كمالیت كمال است. اگر بنا باشد كه امر كامل، برجا نماند و از میان برود، از همان ابتدا رو به نقصان داشته و كمالش ظاهری بوده است. بنابراین اگر انسان، ایمان و انفاق و مجاهدت خود را به امری جاودانه پیوند نزند، در انجام آن امور هیچ گونه انگیزه و دلیل عقلانی نخواهد یافت.

تمامیت و كمال انسان هنگامی حاصل می شود كه آدمی در جهت برآوردن حاجات ویژه ی خود نظیر ایمان، انفاق، مجاهدت و... كوشش بكند. از سوی دیگر آدمیان به دلیل اینگونه حاجتمندیهای خود، به خداوند نیز محتاج اند، چرا كه خداوند، جاودانه ای است كه به تمام این امور رنگ جاودانگی می زند. گوهر جاودانگی فقط از دستان خداوند نصیب آدمیان می شود. برگرفتن خدا، برگرفتن جاودانگی است. این جهان، دارالغرور و متاع این جهان فانی شونده است. دار الخلود فقط نزد خداوند است. به همین دلیل بوده است كه عارفان می گفتند اگر خداوند از این جهان حذف شود، جهان جای زندگی كردن نخواهد بود. حقیقتا در غیاب خداوند، زیستن، ملال انگیز و ناخوشایند است و اصولا در غیاب خداوند، زندگانی را خوشایند یافتن ناشی از نشناختن زندگی و مرگ است.

[صفحه 129]

به قول مولانا:

زندگی بی دوست جان فرسودن است
مرگ حاضر غائب از حق بودن است

اینك معلوم می شود جهان بی خدا چرا ملال آور است، چون حاجت واقعی آدمی، یعنی رسیدن به كمال جاودانه از طریق ایثار و انفاق و مجاهدت، بدون خدا برآورده نمی شود. و اینك سر و معنای عمیق آن آیه شریفه آشكار می شود كه:

من اعرض عن ذكری فان له معیشه ضنكا:

هر كس از یاد من رو بگرداند، زندگانی تنگی نصیب او خواهد شد

(طه، 124)

صفحه 129.